ผมรอ ๓๘๑ รูป
๐๔.๕๙ น.
<<<>>>
ยอมรับตามตรง เมื่อได้อ่านเรื่องราว การศึกษาพระบาลีมูลกัจจายนะ สมัยพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว อ่านไม่รู้กี่รอบ อ่านไป เกิดความรู้สึกนึกคิดบางประการ ทั้งรู้สึกดีใจ และอ้างว้างหดหู่ผสมกันไป อารมณ์ความรู้สึก ๒ อย่าง คือ
อาการอย่างที่ ๑ เป็นความรู้สึกที่มีบุญ ได้เรียน ได้ท่องจำ ได้สาธยายกัจจายนสูตรจนจบ เมื่อเรียนจบแล้ว ได้สอน ได้เขียน ได้แปล ได้ทำหลักสูตรเรียนศึกษาคัมภีร์นี้มาตลอดชีวิต อาการนี้ ดีใจ ตายก็ไม่เสียดายชีวิต
อาการอย่างที่ ๒ ในขณะที่เกิดอาการดีใจนั้น กลับพบว่า มีความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจแทรกเข้ามา “งานสร้างวิทยาลัยบาลีเถรวาท” ช่างอ้างว้าง รู้สึกเดียวดาย มีพระเถระเพียง ๑ รูป ที่ถือธงชัยพระคัมภีร์มูลกัจจายนะนำหน้า และตั้งใจเดินตามท่าน และจะพากันเดินหน้าต่อไป
อาการเดียวดายอย่างที่ ๒ นี้ สามารถระงับให้หายไปอย่างสนิท เมื่อนึกถึงความทุ่มเทของพระเทพสุวรรณเมธี นึกถึงผู้ให้ความอุปถัมภ์การก่อสร้างหลัก ๆ ท่านพันโทไพโรจน์ พนารินทร์ ท่านแรกที่เข้ามาอุปถัมภ์ถวายทุนการศึกษาเปรียญ ๙ ที่ทรงจำกัจจายนสูตรได้ ท่านที่ ๒ พี่ ดร.ภัสส์กุญช์ โสภณอนันต์กิจ ถวายรถตู้รับส่งนิสิต ถวายบ้าน ถวายที่ดิน ผมนึกถึงอุปการคุณอีกหลาย ๆ ท่าน
อ่านบันทึกเรื่องราวนี้ ซ้ำไป ซ้ำมา ไม่รู้หลับตอนไหน รู้แต่เพียงว่า หลวงพ่อเจ้าอาวาส ให้คนมาตามไปพบท่านด่วนที่สุด “… เณร เตรียมตัวไปวัง เข้าเฝ้า ไปรับการทรงตั้งเป็นเปรียญเอก…”ดีใจอย่างที่สุด ได้เข้าเฝ้าในหลวงพระนั่งเกล้า ไม่กล้ามองพระพักตร์ท่าน สะดุ้ง ตกใจตื่น
หลวงพี่ ๕ รูป และเพื่อน ๆ สามเณร รวม ๓๘๑ รูป ที่เข้าวังรับการทรงตั้งเปรียญในวันเดียวกัน ไม่รู้ท่านไปเกิด ไปอยู่ที่ไหนกันบ้าง ถ้าท่านอ่านข้อความนี้แล้ว มาเที่ยวรางพิกุล กำแพงแสน นะครับ
คิดถึงทุกรูป
ผมรออยู่ครับ
