“หนูไม่อยากลาสิกขา”
โยมอาจารย์ช่วยพูดกับแม่ให้หนูด้วย
๑๕ พฤษภาคม ๒๕๖๖
เป็นวันที่จิตใจรันทดที่สุด
๒ พี่น้อง เด็กกำพร้า คนโต จะขึ้นประถม ๖ คนเล็กจะขึ้นประถม ๓ ผู้ใจบุญรับอุปการเป็นลูกบุญธรรม (ขอไม่เปิดเผยทั้งชื่อเด็กและผู้อุปการคุณ) ผู้อุปการคุณ นำมาฝากบวชสามเณรภาคฤดูร้อน เมื่อช่วงเมษายน ที่ผ่านมา และเข้าร่วมโครงการฝึกอารักขกัมมัฏฐาน ณ เทือกเขาภูพาน กาฬสินธุ์ ๕ – ๑๒ พฤษภาคม
เด็กที่ขาดความอบอุ่น บ้านแตกสาแหรกขาดไร้ที่พึ่ง ไม่มีญาติดูแลเลี้ยงดูให้ความอบอุ่น ในบ้านเมืองเรามีมากมายเหลือเกิน หนูน้อย ๒ พี่น้อง ช่างโชคดี ได้พบผู้อุปการคุณที่มีเมตตา ส่งเสียให้ได้รับการศึกษา
วันที่ ๑๕ พฤษภาคม ที่ผ่านมา ๒ พี่น้องต้องลาสิกขาไปเรียนต่อ ณ โรงเรียนประจำแห่งหนึ่ง ที่อำเภอบางเลน นครปฐม ทั้ง ๒ ร่ำไห้ ไม่อยากลาสิกขา อยากอยู่ที่นี่ “มหาวชิราลงกรณ” ผมต้องพูดเกลี้ยกล่อม ให้ลาสิกขาไปเรียนต่อ ผู้อุปการคุณ “แม่บุญธรรม” ขณะนี้ อยู่อเมริกา ฝากให้ผมรับผิดชอบดูแลหนูน้อย ๒ พี่น้อง
ผมเข้าใจ จิตใจเด็กน้อย ๒ พี่น้องเป็นอย่างดี ตลอดเวลาที่ ๒ พี่น้องมาบวชภาคฤดูร้อน ๑ เดือน ตั้งใจอบรม ฟังคำแนะนำ ตั้งใจปฏิบัติ คนเล็กอายุเพียง ๙ ขวบเท่านั้น แต่อดทนเหลือเกิน เดินตามหลังท่านอาจารย์พระมหาสุภา ชิโนรโส เข้าป่าช้า เดินขึ้นเขา ได้ร่วม ๆ ๒๐ กิโล เดินตามหลังท่านอาจารย์เจ้าคุณพระธรรมวชิราจารย์ชนิดเท้าเปล่า
ภาพพระอาจารย์พี่เลี้ยง พาหนูน้อย ๒ พี่น้องที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด ขึ้นรถตู้นำไปส่งโรงเรียนประจำ ผมไม่กล้าไปส่งหรอกครับ ได้แต่เพียงเปิดผ้าม่านหน้าต่างมองตามรถตู้ที่ค่อย ๆ เคลื่อนออกไป จนหลับสายตา
หลวงพ่อเจ้าคุณพระธรรมวชิราจารย์ และโยมอาจารย์ จะรอหนูทั้ง ๒ ที่นี่ ที่ “มหาวชิราลงกรณ” แม่บุญธรรม อยู่ที่อเมริกา ตกลงใจแล้ว หนูน้อยทั้ง ๒ จบประถมศึกษาแล้ว ให้มาบวชเรียนที่นี่ ตลอดไป
