หลวงพ่อพระมหาบรรจบ | ตอนที่ ๔
ท่านปิดถนน ไม่รับใคร ๆ
<<<>>>
เรื่องราว พระหลวงตาเปรียญธรรม ๘ ประโยค ศาสนศาสตรบัณฑิต บางรูป บางท่าน อดเสียดายวุฒิการศึกษา หากไปอยู่วัดหลวง ทำงานบังสวดฉัน ทำวัตร กวาดวิหารลานเจดีย์ไม่นาน ขอ ผจล หนทางสมณศักดิ์สดใส (เมื่อก่อน ๑๐ ปีล่วงแล้ว)
แต่สำหรับ พระมหาบรรจบ ขนฺติโก ท่านปฏิเสธยศศักดิ์ ขอเลือกเดินทางธรรมเพียงลำพัง ปลูกต้นไม้ ดูแลรักษาเพื่อให้เป็นไปตามนิมิตของท่าน แม้จะมีความพยายามที่จะให้ท่านพัฒนาที่ดิน พัฒนาสถานที่เพื่อให้เป็นสำนักสงฆ์ เป็นวัด และเป็นสำนักปฏิบัติ ท่านปฏิเสธทุกกรณี เจ้าอาวาสวัดหทัยณเรศวร์ ญาติโยมที่อุปถัมภ์ ไปเยี่ยม ไปขอพบ ท่านไม่เปิดประตูรับ หนักเข้า ๆ ท่านปิดถนนทางเข้า ไม่ต้องการพบใคร ๆ
อาจารย์สวัสดิ์ พุ่มมาก เป็นศิษย์ใกล้ชิดที่สุด ที่ท่านพบและพูดคุย อาจารย์สวัสดิ์ ซื้อโทรศัพท์ให้เครื่องหนึ่ง เพื่อให้ได้พูดคุยดูแล ถามยามเจ็บป่วย
เมื่อวันที่ ๒๓ มีนาคม ๒๕๖๔ อาจารย์สวัสดิ์ ได้เรียนอาจารย์เจ้าคุณพระเทพสุวรรณเมธีว่า อุบาสิกาภัสส์กุญช์ ได้ประสานมาแล้ว เรื่องขอปรึกษาการใช้ประโยชน์ที่ดิน และได้โทรบอกหลวงพ่อแล้ว หลวงพ่อ บอกว่า ให้เห็นหน้าก่อน ค่อยตัดสินใจ
“อาตมาไปพบท่านได้ไหม” พระเทพสุวรรณเมธี ถาม
“ผมไม่มั่นใจว่า หลวงพ่อ จะเปิดประตูรับหรือไม่” อาจารย์สวัสดิ์ เล่าต่อว่า “… ตามปกติ ผมก็ไปพบท่านแทบทุกเดือน พักหลังนี้ ท่านไม่ค่อยเปิดประตูรับใคร แม้แต่ผม ก็ไม่เปิดรับ คนที่ไม่รู้ความจริง ก็เข้าใจท่านผิด แต่เมื่อรู้ความจริง จะไม่โกรธท่านแน่นอน สาเหตุสำคัญที่ท่านไม่เปิดประตูรับใคร ๆ ผมจะเล่าให้ฟัง…”
ผมจำเหตุการณ์ได้อย่างแม่นยำ เป็นเดือนพฤศจิกายน ๒๕๖๓ ผมกับคณะลูกศิษย์ ๓-๔ คน ไปเยี่ยมท่าน ไปถึงสัก ๑๐ โมงกว่า เตรียมอาหารไปถวายท่าน เรียกเท่าไหร่ ก็ไม่มีเสียงตอบรับ โทรศัพท์ก็ปิด คิดว่า ท่านคงไปธุระข้างนอก ก็เลยนั่งทานอาหารข้างนอกรั้ว รอท่านจนถึง ๔ โมงเย็น ก็ไม่มีวี่แวว จึงพากันกลับ”
“กลับมาถึงบ้าน นอนอย่างไรก็ไม่หลับ เป็นห่วงท่านมาก” (ผมนั่งฟังสังเกตได้ว่า อาจารย์สวัสดิ์ เช็ดน้ำตาด้วย เล่าไปด้วย)
“ตัดสินใจ โทรหาคนที่ไปด้วย เขาก็นอนไม่หลับเหมือนกัน เป็นห่วงท่านทุกคน ท่านชราภาพแล้ว ไม่รู้จะเป็นลมเป็นแล้ง หน้ามืดอย่างไร ขโมยขโจรหรือเปล่า สารพัดคิดคุยปรึกษากัน จึงโทรไปชวนหลาน พันตำรวจตรี เอนก เต๊ะสมัน รวมทั้งหมด ๕ คน มีผม (สวัสดิ์ พุ่มมาก) ขจร ฐานะงาม ณัฐวุฒิ สิมสิ้ม คุณเจี้ยบ เนียมจีน เดินทางไปที่บ้านรางพิกุล คืนนั้น”
“ไปถึง ไฟมืดสนิท ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ท่านไม่เคยไปค้างคืนที่ไหน ผมกระวนกระวายใจ กลัวท่านเป็นอะไรไป”
